Kaybedince ağlamayın

Yaşam insanın hayatında bir varmış bir yokmuş gibi...

Doğduğunuz günü hayal edin ve bir de şimdiki yaşınıza bakın. Bunca yıl var dersiniz ama inanın ki geçen zaman darlığı bir hayal gibi... Okumuşuz senelerce, bir meslek sahibi olmuşuz hayat mücadelesi demişiz yorulduğumuz anda da bir kenara çekilmişiz.

Hayat şartları zaten oldukça zordur, artık sizin gideceğiniz yerlere kısıtlıdır evinizin etrafında dolaşırsınız.

Zaman zamanda hastane olur ikinci adresiniz... Yapacak başka bir şey yoktur.

Hayat bizim için o kadar zor ki, yaşamla ölüm arasında kısacık bir zamanı nedense kin ve düşmanlık üzerine kurmuşuz.

Şu koca yeryüzünde bu kin nedir? Bu nefret nedir? anlamak mümkün değildir.

İnsanlar her şeyi kendileri için düşünürler, neden aslında bende hatalıyım demezler bunu öğrenmek çok zordur.

Bazen bunları düşünürken ağladığım olmadı mı? Tabiki de oldu! Oysa ki 'erkekler ağlamaz' derler ama ağlamasa insan, inanın belki çatlar.

Yaşadığım ortamda adeta etrafımı bir düşman sarmış gibi nedir bu öfke...

Bakın dört mevsimi nasıl yaşadığımızı görün buzlu karlı dağlara bakın kış güneşini bile görse erimeye başlıyor demek ki dostluk eli kadar güzel bir şeyin olmadığını biraz düşünseniz düşmanlığın hiçte faydasının olmadığını göreceksiniz. yarınımızın ne olacağını bilemeyiz güneşin doğuşunu her zaman görme şansınız olmayabilir.

Dost kazanıp onlarla daha fazla zaman geçirmenin yollarını arayın aksi halde yolun kısalığını anlayamayacaksınız bile,

Bu kez son pişmanlığın hiç fayda vermeyeceğini keşke son bir kez görseydim, diyerek günah çıkarır olacağınıza eminim.

Bu yazım günümüzde yaşanan olayların kısa bir derlemesidir.

Etrafınıza biraz bakın ve dinleyin bana gerçekleri çok güzel tarif etmişsiniz diyeceğinizden eminim. İnşallah okuyanlar bunlardan daha güzel bir yaşam içinde olduğunu düşünür, yoksa onlardan geçmiş ola o artık yok diyecektir...