Beraber yaşamak çok güzeldir

Yaşadığınız sürece nefes alırsınız, düşünürseniz yaşama sevincini de sevdiklerinizden aldığınızın farkında olursunuz.

Farkında olabiliyor muyuz bilmiyorum? Yaşamımız  su gibi akıp gidiyor.

Ancak evde olsun, iş yerinde olsun otobüste, cafede vazgeçemediklerimiz; telefonlarımız, tabletlerimiz... Pnlarla meşgulken hayatı unuttuğunuzun farkında mısınız?

O kadar bağımlı olduk ki, yaşantımızda bir güzel gün doğuyor ve sona eriyor.

O canımız kadar sevdiğimiz çocuklarımızın nasılda büyüdüğünün farkında bile olamıyoruz.

Ancak başkalarının hatırlatmalarıyla belki bir anlık olsun kendimize geliyoruz. "Senin çocuk maşallah üniversite bitirdi; bak, doktor oldu" dediklerinde irkilir gibi oluyoruz ya, "Bu daha dünkü çocuk ne zaman okudu da doktor oldu" demeye bile cesaret edemiyoruz. 

Çünkü o kadar daldık ki sanal aleme, farkında bile olamadık diye belkide hayıflanıyoruz ama yine de bu hastalıktan kurtulamıyoruz.

Eskiden çok duyarlı bir toplumduk.

Komşumuzu, mahallede yaşayan dostlarımızı dolaşırdık. Onların dertlerine ortak olmaya çalışırdık. Şimdi kilo aldığımızı bile sanal alemdeki resimlerden, her beş saniyede bir çocuğun açlıktan öldüğünü o elimizden düşürmediğimiz tabletlerden okuyoruz ama umursamıyoruz! Günlük olay olarak geçiştirip gidiyoruz.

Çocuklarımızı çok önemseyip onlarla çok zaman geçirirsek, onların yanlışa yönelmesini elbetteki önleme şansına sahip olabiliriz.

Onların iç dünyasına girmeye çalışırsak onu kendi içimizde büyütüp dışarıdan gelecek tehlikelere karşı koruduğumuzu onlara güven verdiğimizi görürüz ve bunlar çocuklarımızda bak babam annem beni çok önemsiyor diyerek hayatı daha çok sevmeye başlarlar. Farkında olurlar ki aile bireylerinin birbirleriyle yakın temasının  artması onlarında yaşam kalitesini artıracak düşüncesine katılmalarını sağlamaz mı?

O zaman bütün bunların farkına varabildiysek hiç olmazsa eve geldiğimizde telefon, tablet ,bilgisayardan uzak kalarak aile bireyleriyle  beraber yaşamanın tadına varsak olmaz mı?