Nerede o eski ramazanlar?

Nerede…
Çocukluğumdaki, gençliğimdeki ramazanlar gerçekten çok güzeldi. İnsanlar değişti, dumura uğrayan duygular ve tüm güzellikleri yitirdik. Eskiden ramazan demek paylaşmak(tı), neşe ve telaştı. Evlerde pişirilen yemekler yakın komşulara dağıtılırdı. Şimdi ise bir enstrüman oldu ramazan...

Oysa gizlidir ibadet, Allah da gizliliği ve erdemi sever. Şimdi bir bakıyorsunuz sosyal medyada başkanların ‘akşama teravih namazına şu camideyiz’ diye duyuru yaptıklarını görüyorum. Gittikleri camiler de hep zengin mahallelerin camileri. Ya arkadaş; biraz da şöyle kırsal kesimdeki, garibanların olduğu mahalledeki camilere gidin de hatta o gün iftarı o mahallelerde insanlarla açın… Aylarca et veya tatlı yemeyen insanlar var. Hiç değilse ramazandan ramazana yesinler et veya tatlıları.

Merhamet, acıma, paylaşma ve vermektir ramazan biraz da… Marifet bütün gün salt aç kalıp da delicesine yemek değildir iftarda. Marifet az yiyip de çok düşünmektir iftarda. Düşünmektir inceden, paylaşmaktır karınca kararından. Sen yerken alasından, aç ise komşun yoksulluktan, bir damla su, azıcık aş için çırpınıyorsa kuşun veya kurdun, bir küçük çocuk ağlıyorsa sevgiden yoksun. Nasıl içersin soğuk şerbetin ve suyu?

Başka zamanlar neyse de şu mübarek ramazan ayında şatafatlı iftar sofralarını sosyal medyada paylaşanlara gerçekten kızıyorum. Yapmayın arkadaşlar, lütfen yapmayın. Paylaşmayın o çay bardağını koyacak yer bulamayan masalardaki yemek içecek çeşitlerinin olduğu görüntüleri. Olanı var, olmayanı var, bulanı var bulamayanı var. Yiyeni var,  yiyemeyeni var. Yiyin veya için, afiyet olsun ama bunu herkesin gözüne soka soka sosyal medyada paylaşmanın kime ne faydası var ki?

Ramazan ayı bizler için çok kutsal ve dingin bir aydır. Bir o kadar da anlamı olan bir aydır kavramını bilenler için. Dinimizde ‘vermek’ çok önemli bir olgudur. Yoksula, garibana, açlara velhasıl herkese vermek, şefkat ve sevgi ayıdır.

Bu kutsal ayı herkesin anlamını ve içeriğini kavrayarak, düşünerek idrak etmesini diliyorum.