Bir evladın çığlığı…

Birçoğumuzun annesiz geçirdiği bir gün oldu, bir ilki yaşadık bu Anneler Günü’nde…Mesela ben.. İlk kez diyorum çünkü başına böyle bir şey gelince anlıyor insan ilki yaşadığını. Annesiz geçen, Anneler Günü. Çoğumuzun annesi yanında ya da yakınında idi. Sağ idi ve yaşıyordu. Allah nice yıllara eriştirsin. Yani özetle, annesiz geçmedi o gün bazılarımız için..

Ne de şanslılar! Allah nazardan korusun. Rabbim sağlık versin yaşamdaki annelere ve evlatları ile nice Anneler Günü’nü kutlasınlar inşallah. Ben de ilk kez geçirdiğim annemsiz Anneler Günü’nün burukluğunu tarifsiz yaşadım. Anlatılacak gibi değil hem anne hem babadan olanlar öyle çok ki etrafımda sanırım yaşadık artık acı kayıplarımızın bir nedeni de bu sanki..

DUYUOR MUSUN ANNE BENİ?

Öncelikle kendi annem başta olmak üzere tüm annelerimizin Bu Anneler Günü’nü kutluyorum. Varsın kapitalizmin bir oyunu olarak icat edilmiş bir gün olsun. Maksat hatırlamak ve sevgiyi paylaşmak ise bence bir mahsuru yok. Anne hiç of çekmemiştir evladını büyütürken. Sabahlara kadar ağlasa da çocuğu, her seferinde aynı sevgiyi göstermiştir ona.

“Annelik zor…” Dünyada gözümü açtığımda tanıdım onu, kokusunu tanıdıktı ve sesi güven veriyor olmalıydı, yanımdan ayrılmasın istiyordum. Eteklerini çekiştirip su istediğim günleri anımsıyorum. Cimcimeyi akşamüstleri kapının önünde beraber beklerdik, nasıl ona yolunu öğretmişti hayret ederdim.

Birçok evladın hiç işitmediği sözden bahisle; Hiç şikayet ettiğini de duymamıştım. Kocası öldüğünde 4 çocukla kaldı hem anne hem baba oldu bize. Çok zaman oldu sol yanım sancılı ve ağrılı… ‘Canımız daha az acısın’ diye midir bilmiyorum toprağın üzerini sevdiği çiçeklerle süsledik. Telaşımız ve heyecanımız  gittikçe azaldı. Yine de içimizde çıkıp gelecek hissi tükenip bitmiyor. Kaç yaşında olursan ol hep annenin büyümeyen çocuğusun. Anne olmayınca  eksik biraz daha yaşam yarım yamalak emekliyor insan.

Her şeyi toplasam da yokluğun adına bir sen edemiyorsun. Çoğaldıkça kalabalıklar içinde azalıyoruz. Sanki sen gittin de biz dünyanın kaç bucak olduğunu anladık. Mezarına hangi mevsim gelsem  o mevsimin derdi sarıyor beni. Kar yağınca toprak üşütüyor mu seni? Sonbahar solgun ve bezgin öyle uzar gider düşüncelerim. Bu gün Anneler Günü. Anneler var toprağa gömülen, özlemi ölünce biten. Anneler var katledilen. Huzurevlerinde unutulan. Anneler var doğurduğu evladının eşi yüzünden bağları kopan veya hor görülen. Anneler var bir selam sabah bekleyen. Anneler varsa evlerde yaşam var. Yine Anneler Günü, küskün bakacağım dünyaya annesi olanları kıskanacağım. Bir demet çiçekle geleceğim başucunda, ayakta duracağım sessizce… Dualarda buluşacağız elbet ama yüreğime dolduğunda hasretin gözpınarlarımdan düşüp beni yine sessiz bırakma. Gülen yüzünü özlüyorum anne. Evin her yerinde boşluğun var anne, sen ise toprağın altını evin edindin. Yarın Anneler Günü anne. Yavaş yavaş çık merdivenleri tutunarak demirlere. Kapının önünde bekliyorum seni. Otur bir köşede kokun dolsun her yana, bağa gidelim erik toplayalım olmuşlardan. Dut ağacına konan kuşlar da özlemiştir seni yem bırak onlara. Canım anneciğim, Anneler Günün kutlu olsun. Nur içinde yat.

Aslında dilimin ucuna kadar gelen bir takıntı var. Kıymetlilerimizin kıymetini sağlığında bilmeliyiz ki, yitince ah vah çekmeyelim değil mi!