Bir ülke, bir ulus, bir vatan... Başka ne var bu ülkede?

Bir ülke burası… Bir ulus, bir vatan…

Ama sormak gerek, başka ne kaldı elimizde gerçekten?

Teşekkür etmeyi bilen kaç kişi var çevremizde?

Yapılan iyiliğin karşılığını vermeye çalışan, kalp kırmamak için iki kelimeyi tartarak konuşan, nezaketi bir meziyet değil, bir karakter olarak gören kaç kişi kaldı?

Patavatsızlık, hoyratlık, umursamazlık yeni normal haline geldi.Kaba olan “doğru”, sessiz olan “zayıf” sayılıyor artık.

Bir avuç kaldık…Evet, farkında mısınız?

Bir avuç insan kaldık bu ülkede; hâlâ üretmeyi kutsal bilen, hâlâ alın teriyle ayakta kalmaya çalışan, hâlâ “ekmek” kelimesinin anlamını bilen…

Zira bu şartlarda, bu ekonomik baskı altında üretmeye devam etmek bir cesaret işi. Bir inanç, bir direniş, bir onur meselesi.

Ülke olarak konuşuyoruz, tartışıyoruz, kimin ne kadar haklı olduğunu anlatıyoruz ama ortada üretim yok.

Üretemeyen esnaf, üretemeyen fabrika, üretemeyen çiftçi, üretemeyen halk…Krediyle, borçla, günü kurtarmakla geçen bir hayat düzeni…

Oysa bir milletin geleceği üretim gücüyle ölçülür. Toprağına, emeğine, sanayisine sahip çıkamayan bir milletin özgürlüğü sadece kâğıt üzerindedir.

Bir zamanlar bu topraklarda sabahın ilk ışıklarıyla tarlaya çıkan, atölyesini erken açan, işine şevkle koşan bir millet vardı. Bugün ise sabah haberlerinde moral bozan, gün boyu umudu tüketen manşetler var. Ama yine de, bir avuç insan pes etmiyor. Tarlasını ekmeye, üretimini sürdürmeye, alın teriyle ülkesine değer katmaya devam ediyor. O bir avuç insanın adı “gerçek kahramanlar”dır aslında. Reklamı yapılmaz, manşete çıkmazlar ama ülkeyi onlar ayakta tutar.

Ekonominin bel kemiği olan üretim durursa, geri kalan her şey sis gibi dağılır.

Paranın değeri, siyasetin gücü, sanayinin ışığı… Hepsi bir sabah ansızın yok olabilir.Bugün pembe bir tablo çiziliyor belki ama gerçekler saklanmaz.

Üretim düşerse, umut da düşer. Umut düşerse, ülke durur.Ve o zaman ne “birlik” kalır, ne “beka”…

Ey bu ülkenin gerçek sahipleri!

Üreten eller, inanan kalpler, alın teriyle yaşayan insanlar…Kendimize gelmemiz gerekiyor.

Birbirimizi suçlamak yerine destek olmamız, köstek değil yürek olmamız gerekiyor.

Çünkü başka Türkiye yok.Bu vatanın çimentosu üretimdir, emeğin ta kendisidir.

Bizi ayakta tutacak olan ne slogan, ne siyaset, ne de şöhret…Bizi ayakta tutacak olan yalnızca üretim, ahlak, ve insanlıktır.

Unutmayın: Bir ülke, bir ulus, bir vatan…Başka ne var bu ülkede? Varsa da, hepsi üretmeden yok olur.

Ama üreten bir avuç insan, bir gün koca bir ülkeyi yeniden ayağa kaldırır.