Son gülen, iyi güler!

Ülke gündeminin üzerimizde yarattığı kötü etkiyi bir an olsun yok etmek için bu hafta bir hikaye yazmak istedim.

*

Küçük bir kasabada yaşayan şişman bir tüccar, köylülerin ürettiği ürünleri hep ucuza alıyordu. Köylülerin ürettiği buğday, arpa, pamuk, tütün, zeytin, susam, peynir, tereyağı gibi ürünleri "piyasa kötü, daha fazla veremem" diyerek ucuza alır ama şehire götürerek çok pahalıya satardı. Kârı her geçen gün artan tüccar Hasan, paranın bolluğu içinde kendine saray gibi ev yaptırmış; iki karısı ve 10 çocuğuyla bolluk ve sefa içinde yaşıyordu. Ama sabahın köründen akşamın körüne kadar çalışan köylüler ve aileleri ise karınlarını zor doyuruyor, sefalet içinde yaşıyorlardı.

Köylü çocukları, köyün yıkık dökük okulunda zor şartlarda eğitim görürken tüccar, çocuklarını şehre gönderiyordu. Özel şoför, arabayla hergün onları şehre götürüp getiriyordu.

Her türlü imkana sahip olan çocuklar, ilkokulu binbir zorlukla bitirdiler. Ama gaz lambasında bile ödevlerini yapan yoksul köylü çocukları derslerinde çok başarılı oldular.

Zenginliğiyle övünen tüccar Hasan, çocuklarının başarısızlığı nedeniyle çok kızgındı,

"Bir yediğiniz önünüzde, yemediğiniz ardınızda. Aç çocuklardan ne eksiğiniz var? Daha fazlanız var. Eşşek herifler! " diye bağırdı. Çocuklar başlarını önlerine eğerek babalarını dinlediler.

Tüccar Hasan'ın eşlerinden büyük olan Fatma, daha ılımlı ve iyi birisi iken küçük hanımı, tam bir fettandı ve arpa ile buğdayı dövüştürecek türdendi. Köyün kadınları arasında laf getirip götürür, herkesi birbirine düşürürdü. Çocukları da kendisine çok benziyordu. Oyun oynarken hep mızıkçılık yaparlardı. Tüccar Hasan'ın şımarık çocukları, ilkokuldan fazla okuyamadılar. Köylü çocukları ise ilkokul, ortaokul, liseyi yatılı okuyup bitirdikten sonra üniversiteyi de hayırsever işadamlarının burslarıyla okudular ve meslek sahibi oldular...

Çopur Üsen'in oğlu Mustafa, makine mühendisi oldu. Uzun Mestan'ın kızı Ayşe ile topal Memed'in kızı Esma, öğretmen oldu. Şaşı Dursun'un oğlu Osman hakim, Kör İsmel'in kızı Hatice avukat oldu. Eğitim sayesinde çocuklarının geleceği kurtulan yoksul köylüler, çok mutluydu. Çocukları kendileri gibi yoksulluk çekmeyecek ve tüccarın insafına terk edilmeyecekti.

Çocuklar, kendilerini yetiştiren ailelerine hep destek oldular ve yaşlılıklarında rahat etmesini sağladılar. Osman ve Hatice anne ve babalarını yanına alarak onların son zamanlarını huzur içinde yaşamalarını sağladılar.

Bu gençler, zamanla evlendiler ve çocukları oldu. Sözleşen gençler, bir bayram günü aileleriyle bayramlaşmak için köylerine gitmek için yola çıktılar. Hepsi birer arabayla köye girdiği için bir konvoy olmuştu. Arabaların köye girdiğini gören tüccar Hasan'ın çocukları, gelenlerin çocukluk arkadaşları olduğunu görünce kıskanarak baktılar. Arkadaşları iyi giyimliydi, kendilerinin giysileri ise dökülüyordu. Okumadıkları için tarla işlerinde çalışıyorlardı. Tüccar Hasan'ın işleri eskisi gibi değildi. Zahire ambarları eskisi gibi dolu değildi ve geliri azalmış, saltanatı yok olmuştu. Eski günlerindeki gibi insanlara tepeden bakan, küstah, kendini beğenmiş hali yoktu. Müsrif çıkan çocukları yüzünden serveti erimişti ve acınacak durumdaydı. Hasan, masraflarına yetişemediği için büyük evini satarak daha küçük bir ev almış, orada oturuyordu. Çocuklarının birkaçını evlendirmişti. Yılların getirdiği sorunlar ve yaşlılık nedeniyle hastalanmış ama iyileşememişti. Her geçen gün hastalığı arttı ve sonunda tüccar Hasan, hakkın rahmetine kavuştu. Cenazesine köyden kimse katılmadı. Sadece imam ve kendi oğulları vardı, Çünkü köyde herkese kötülük etmiş, onların hakkını yemişti.

Cefa çekme sırası artık, tüccarın ailesindeydi.

Bu hikayeyi pekiştiren Atasözleri ile bitireyim:

• Ne ekersen onu biçersin.
• Herkes, yazdığı sofraya oturur.
• Alma mazlumun ahını, çıkar aheste aheste.
• Hor görme garibi, senden büyük Allah var.
• Son gülen, iyi güler.