Hangisini yalanlıyorsun?

İnsan doğar, yaşar ve ölür. İnançlı inançsız herkesin bildiği bir kavramdır ölüm. ‘Her canlı ölümü tadacaktır’ der Kuran..

İnsanlığın hemfikir olduğu tek birlik bu olsa gerek.

Bu hayat mücadelesinde iyi- kötü, acı- tatlı binlerce olayla karşılaşıyoruz. Kimi hüngür hüngür ağlarken yanından geçen bir diğeri kahkaha atabiliyor. Her şey ironiler ağıyla kurulmuyor mu sanki?

Bir tarafta doğum var diğer tarafta ölüm..

Eğer arada kalan zamana hayat dersek, o bile kişiden kişiye değişiyor. Gündelik hayatta bir olayla karşılaştığımızda vereceğimiz tepkiden, parmak uçlarımıza kadar bambaşkayız. Verdiğimiz son nefeste de..

SESSİZLİK ZAMANI

Herkes konuşuyor ve uçsuz bucaksız tartışmalarla; bazen de boş safsatalarla harcıyoruz bu zamanı.

Eğer yalnız bir doğru varsa, ona ulaşacak ne kadar yol olabilir ki?Bana çok yanlış görünen bir kurgu bir diğerine büyük fedakarlık gelebiliyor. Ya da benim fedakarlık dediğim durum diğerine aptallık olarak görünüyor.

Peki ne yapmalı bu fikir çatışmalarında?

Gündelik hayatta, sokakta, otobüste hatta çiftler arasında da çokça yaşıyoruz.. Devamında ‘ne mi oluyor’ dersiniz? Yerini önce yalan sonra saygısızlık en sonunda ise şiddet alıyor.

Kafanızda çok sesli devasa bir orkestra düşünün. Her türlü vurmalı ve üflemeli çalgı aynı notalarla çalıyor.

Sonuç felaket olur!

Ancak aynı amaca yönelmiş farklı seslerin karışımından büyük sanat eserleri hayat buluyor.. İşte bunu hayata uyarlamak inanın çok ama çok zor.

PARA VE HUZUR-SUZLUK

Hayat dediğimiz bilinmezlik denklemi bazen acınası bazense acımasız.

Bence geleceğe umutla bakma cüretini gösterecek insan sayısı yok denecek kadar az.

Neden koca koca insanlar sosyal paylaşım sitelerinde çocukluk fotoğraflarını yayınlıyor dersiniz.

Bırakın geleceği bugünü bile umutsuzca yaşıyoruz.

Bu psikolojiyle yaşlanıyoruz işin aslı.Artık herkes bir şey istiyor, hem de dur durak bilmeden.. İnsanoğlu mal putuna ‘farkına bile varmadan’ kulluk ediyor. Dillerindeki dualarla kalplerdeki yankıların, söylenenlerle yapılanların arası açılıyor. ‘Acaba nasıl olurda daha daha ve daha..’ ihtirasına kapılmışız. Tevazu ve paylaşmanın, bencillik ve küstahlığa vardığı, insanlık onurunun can çekiştiği tablolarla karşılaşıyoruz.İnsanların kırmızı çizgilerinin bahane nedenlerle pembeye dönüştüğü, mazeretler imparatorluğunun eylemlere yön verdiği zamanlar..

Herkes her şeyi biliyor. İnsanların bilmediği konularda konuşmadığı bir dünyada yeryüzünü huzur ve sükunet kaplar derler. Ama bu ütopik hayal kişilerin egolarına işlemiyor.

‘Bu konu hakkında bir fikrim yok!’ diyeni en son ne zaman duydunuz?

Ben duymayalı uzun zaman oluyor. Bu bilmişlik ve safsataların – bitip tükenmeyen kavgaların, içi boş- dışı hoş hayat gerçeklerine dönüştüğü zamanlardayız.

Alacalı bulacalı hayallerle kırıyoruz birbirimizi. Bu çığın altında can veren insanlık oluyor. Hep kavga, hep gürültü, hep saygısızlık.

Gazetelerde böyle, televizyonlarda böyle, hayatın her anında böyle..

ZORLU KARARLARIN YANSIMASI

Yukarıda anlattığım git gel ile geçiyor hayat.

Elde kalan bu sıkıntı kırıntılarıyla son nefesi veriyoruz. Varsın bu çukurda devam edenlerin riyakar çığlıkları göğe yükselsin.

Ben İslamla tanışmasaydım bile eminim ki, ‘Bu hayatta yaptığımızın her şeyin bir karşılığı olacağına’ inanırdım.

Bazen insan ‘her şeye rağmen’ kendi doğrularını hissederek veriyor kararını.

Belki de Yaradanın insana ruhundan üflemesiyle, DNA’larımızda taşıdığımız bir gerçeklik bu.

Rahmetli Barış Manço’nun vasiyetini bilir misiniz?

‘İnsan neyi iyi ve doğru biliyorsa, onu yapmalı’ diye mezar taşına yazılmasını istemiş.

Ancak aldığımız en doğru kararın bile yansımaları zorlu olabiliyor. Eğer karar doğruysa son nefesine kadar sürdürmeli insan. Riyakarlık yerine acı ama doğru kararı vermeli.

Hesabı olanla da mahşer günü yüzleşmeli.

Vurgunu olduğum Rahman Suresi'nde türlü nimetler anlatılır ve 30’un üzerinde şöyle seslenir:

Rabbiniz nimetlerinden hangisini yalanlıyorsun?